ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Δεν θέλω να διαβάζω
νομίζω κακό πως κάνω
πως εαυτό επηρεάζω
Πολλοί μου λένε
ΟΧΙ, κάνεις λάθος
τιθάσευσε την εγωιστική σου φύση!
Πρέπει λένε να καλλιεργώ το ταλέντο.
Έχω; Να τους πιστέψω;
Η μήπως απλώς περπάτησα
στη σελήνη του μυαλού μου τη φωτεινή
Να, όπως όταν τη κοιτάς από μακριά
να 'χει το παν μέσα της
σε έρημη αμμουδιά
με μια φωτιά δυό κιθάρες και ένα βλέμμα
που σε κοιτά επίμονα, ερωτικά
-Αχ, πως μ' αρέσει, όταν έτσι με κοιτάς-
Η μήπως χάθηκα στη σκοτεινή πλευρά της
ξέρεις, με τους τεράστιους κρατήρες
παντού ξηρασία και απέραντη ερημιά
-Αχ πως φοβάμαι τη μοναξιά μακριά σου-
Ποιος θα μου πει
ποιος θα με πείσει
ότι είμαι στη σωστή πλευρά
Σε παρακαλώ!
Πες το εσύ
μες το μυαλό μου
πες το εσύ
που σ' εμπιστεύομαι


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 11/12/2011

ΑΠΟΛΥΤΟΣΥΝΗ

Με κατηγορούν,
δεν σκέπτομαι το μέλλον
για την απέραντη μοναχικότητα μου
το παγερό μου βλέμμα
Πως κοιτάζω μέσα από κουρτίνα
Το παρών, ο γνώμονας
και τα άλλα πέρα μακριά
δυσδιάκριτα, ανάξια της προσοχής μου
Πως τα συναισθήματα,
κρύσταλλοι αδιαφορίας
έχουν λιώσει μέσα μου
και εγώ, αγέρωχο
εγωιστικό παγόνι
έχω απλώσει τα φτερά μου.
Πως όντας διαφορετικός
αναδύω τη δυσάρεστη αλήθεια
από τα βάθη της ψυχής τους
αποστρέφοντας, αηδιασμένος,
αλλού το βλέμμα
Έχουν δίκιο!
Με τα δικά τους κριτήρια
δεν θα μπορούσε αλλιώς να είναι.
Έχουν δίκιο!
Δεν σκλαβώνεις τη ψυχή σου
αν δεν έχεις την ευχέρεια
να την ελευθερώσεις θριαμβευτικά.
Έχουν δίκιο
είμαι διαφορετικός!


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 06/11/2011

ΕΠΑΡΣΗ

Πίσω μου ελάχιστες αράδες
μπροστά δάσος
Πίσω μου ελάχιστες αγάπες
μπροστά πλήθος ακολούθων,
βίβλος το όνομα μου
Πίσω μου ελάχιστη ζωή
μπροστά αιώνες
Πίσω μου ελάχιστα να μ' αφορούν
μπροστά μεγαλόσχημοι
Καρχαρίες που οσμίζονται το κέρδος
Έτοιμοι! να με κατασπαράξουν
Διστάζω, πίεσε με όσο μπορείς!
Δεν είμαι από τους ελάχιστους γενναίους
Είμαι απλά ελάχιστα γενναίος!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 09/10/2011

ΕΠΑΝΟΔΟΣ

Όταν έφυγες έκλαψα
έφταιξα -είπα-
μα δεν ξέχασα
απλά προχώρησα.
Και τώρα που μπορείς
τώρα που ξανάρθες χαμογελαστή
ψάχνεις να βρεις στο πρόσωπο μου
ουρανοσκέπαστα βουνά
απύθμενους βυθούς
χρωματιστά στολίδια
συνδεδεμένα μεταξύ τους
με αόρατους αρμούς
Κολακευμένος απ' τη γλυκιά επίθεση
της επιφανειακής σου λάμψης
θα μου ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ,
αν δεν είχα αποβάλλει
της ψυχής μου το ευκολόπιστο,
αν δεν είχα θωρακίσει
την αγνότητα του νου μου
αν απλά είχα λησμονήσει...
Ένα τέχνασμα ήταν αρκετό
ν' αποκαλύψει
όπως το διάφανο νερό
όπως η ίδια η απροκάλυπτη αλήθεια
το πόσο δίκιο είχα



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 19/09/2011

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Το φεγγαρόφωτο, ο πίνακας,
παίζοντας με την ήρεμη θάλασσα
δημιουργεί το καμβά του έρωτα.
Κρέμεται πάνω μου
το κεφάλι γέρνει
Μ' αγκαλιάζει και αισθάνομαι
με χαϊδεύει και ριγώ.
Το στήθος ανεβοκατεβαίνει
ανασαίνει όλο και πιο γρήγορα
Τρέμω!
Υγρές οι κόρες των ματιών
αστραπή τρέλας και πόθου
τις διαπερνά
Το πάθος καθρεπτίζεται.
Σε θέλω! σκιαγραφεί
το μισάνοιχτο στόμα.
Το σφίξιμο δυναμώνει,
τα χέρια εξερευνούν
-Μη φοβάσαι- ψιθυρίζει
Το φιλί καυτό, μου φέρνει ζάλη
Το φεγγάρι και η θάλασσα με παρασύρουν
Παραδώσου μουρμουρίζουν.
Αφήνομαι, είναι η πρώτη φορά!
Θα τη κρατήσω βαθιά μέσα μου
Για μένα!
Για πάντα!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 19/08/2011

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Ξέρω πως η φαντασία
ξεπερνάει την πραγματικότητα,
γεμάτη κινδύνους
είναι πέρα από αξίες
κι εγώ έχω το δικό μου
πόλεμο μαζί της.
Αγωνιώ να την κρατήσω
μακριά από τις σκέψεις μου,
να μην νιώσω ούτε λεπτό
πως μπορεί να με νικήσει.
Κι όμως:
είναι ένα με το είναι μου,
δίδυμο με την ψυχή μου,
παράγωγο του νου μου,
φωτιά που καίει μέσα μου
διαβρώνοντας την ύπαρξη μου.
Γιατί;
Απάντηση που δεν μπορώ να δώσω!
Αυτή τη μάχη δεν ζητώ
να την κερδίσω.
Πως να εξορίσω τον εαυτό μου!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 06/08/2011

ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

Χρόνια τώρα
ομνύω στην έννοια της ανθρωπιάς
αλληλέγγυος με ελπίδα για το αύριο
ζω αυτά που μου ταιριάζει
να γνωρίζω.
Μα ξαφνικά όλα αλλάζουν
ο εμπαιγμός με σπρώχνει
στην αντίθετη κατεύθυνση
στην απομόνωση της εικόνας μου.
Παγιδευμένος στο κόσμο μου
πασχίζω να μαζέψω τα πεσμένα φύλλα
την ώρα που φυσά δαιμονισμένα
Ομφαλοσκοπώ μέσα στο διαφορετικό
μαθαίνω πληροφορίες για την μεγάλη απάτη
Εξαγριώνομαι με την αυταπάτη της ελευθερίας
που μου σερβίρουν
Ξεβολεύομαι γιατί αντιστέκομαι
Αναζητώ αυτό που θα μπορούσα να είμαι
Όποιος κι αν είμαι


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/06/2011

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ένας χοντρός γελαστός άνθρωπος
Το χαμόγελο καταθλιπτική βιτρίνα
ενός τρομαχτικά επιθυμητού
λεπτού ειδώλου,
κρυμμένου στη σφαίρα της φαντασίας.
Το μίσος κρύβεται πίσω της!
Μίσος για κάθε μόριο
για κάθε εκατοστό πάχους,
που προστίθεται καθημερινά
και που δεν θα φύγει ποτέ.
Εκδίκηση σκληρή και επίπονη
το φαγητό!
Μια χοντρή γελαστή κοινωνία
καλοκάγαθη και μειλίχια
με χαμόγελο γεμάτο σαρκασμό
που παγώνει στα χείλια
όταν απειληθεί.
Προφανής η αντίφαση
αόρατος ο συσχετισμός.
Όμως το μίσος υπαρκτό.
Παντοτινά!


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 29/05/2011

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ ΠΟΙΗΤΗ

Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν αγριεμένα
βγες απ΄τα ριζά του δέντρου
ο κεραυνός παραμονεύει.
Καταραμένε ποιητή
Στη καταιγίδα τόλμησε
ηρέμησε ανήσυχες καρδιές,
ίσιωσε λοξόδρομες ματιές,
κρέμασε σε μια ακτίδα φεγγαριού
τα δάκρυα τους να στεγνώσουν.
Μη λιποψυχείς!
Εύθραυστες φιλίες, τζάμια ραγισμένα
κουρέλια που πετάχτηκαν
μια νύχτα κεραυνών.
Καταραμένε κομπορρήμονα
δείξε παρεκτός
πως είσαι ποιητής.
Όχι μια άδεια λέξη
μα γεμάτη με καρδιά


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 12/05/2011

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Είναι καιρός
η αναμέτρηση να αρχίσει
Ενδόμυχες σκέψεις ανόητα κρύβονται.
Σίγουρες!
Σαν εκείνα τα πουλιά
που θάβουν το κεφάλι τους στο χώμα
να γλυτώσουν.
Ξένη φωνή, απλή η κουβέντα,
όμως, παρακίνησε
το σύννεφο παραμέρισε
και τον εισβολέα έδειξε,
γιγάντιο βράχο
που τον διαβρώνουν
τα κύματα του χρόνου,
να στέκεται μπροστά σου.
Αναμετρήσου, ξοδέψου λοιπόν,
μικρέ ανόητε!
Το παρελθόν περιμένει.
Δεν χρειάζεσαι τίποτε!
Μόνο τη δύναμη της θέλησης
που κρύβει επιμελώς
-γιατί ξέρει-
εκείνος ο ανελέητος εχθρός,
που τόσο απερίσκεπτα αποκαλείς
εαυτό σου


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 01/05/2011

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Στο πίσω μέρος της ζωής
σ' έκρυψα,
να αποφύγω το ξόδεμα
να αποφύγω να κλάψω.
Ένα δάκρυ κύλησε, φάνηκε.
Στο βάθος γκρεμός
ποτέ δεν σε ξεπέρασα.
Τι έδειξε!
Τι θα μπορούσε να δείξει,
ανόητε,
η αναμονή;
Η αναρχία θέλει θάρρος,
ο έρωτας υπομονή
Δεν έχω τίποτα απ' τα δύο!
Ο γκρεμός περιμένει
και το δάκρυ πλημμύρισε,
έσκαψε το πρόσωπο.
Δεν χρειαζόταν, ξέρεις,
το χρόνο αν ρωτούσες
θα στο σιγοψιθύριζε γελώντας,
χαιρέκακα
Τι κρίμα!
Πόσος χαμένος κόπος
για κάτι γνωστό.
Απ' την αρχή


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 24/04/2011

ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Ώρα για το τελείωμα
της απαίδευτης φύσης μας
Ώρα για την απεμπλοκή
από τις ψευδαισθήσεις των ονείρων μας
Ώρα για το ξεκαθάρισμα
της ανάδελφης αποστασιοποίησης μας,
από την κοινότοπη σκληρή πραγματικότητα.
Ώρα για να ξαναπεράσουμε μια άλλη μέρα
για το ραντεβού της ιστορίας μας,
που ποτέ δεν καταφέραμε να συναντήσουμε.
Ώρα για να φιληθούμε σταυρωτά
πριν ανέβουμε στο ικρίωμα,
που τόσο λεπτεπίλεπτα σμίλεψαν
οι λεηλατούντες επικριτές μας.
Είναι ώρα για όλα αυτά,
καθώς εκεί μας οδήγησαν αριστοτεχνικά
οι ποδηγετημένοι ταγοί μας
Μα είναι και ώρα να συνειδητοποιήσουμε
βροντοφωνάζοντας τη δύναμη μας.
Είναι ώρα να αντισταθούμε!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 16/04/2011

ΛΙΜΝΗ

Νομίζεις τρελοί πως είναι
όταν τους παρατηρείς
να κολυμπούν στη λίμνη,
του Έρωτα και των συναισθημάτων.
Αλλεπάλληλες οι μεταπτώσεις
που επιφέρει στο θυμικό
η συνεχής εναλλαγή τους.
Λες πως στο βάθος
σιγοβράζει ο νους
αναζητώντας διέξοδο,
μα αρνούμενοι να δουν την αλήθεια
δεν τον αφήνουν!
Είναι γλυκό το πνίξιμο στη λίμνη
και η λογική στραγγαλίζεται
οικειοθελώς
Βλέπεις το παράλογο εσύ
που ορθός στέκεις χαμογελώντας.
Μα δεν υπάρχει τίποτε
που να σε ασφαλίζει.
Και εσύ!
Θα πέσεις μέσα.
Κάποτε...




ΔΗΜΗΤΡΗΣ 12/04/2011

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Είπες
Ό,τι και να γίνει,
μην προδώσεις
Όσο και να κλάψεις,
μην μισήσεις
Όσο κι αν πονέσεις,
μην με διώξεις
Και να, που εγώ
Όσο κι αν έκλαψα,
στο δειλινό της μέρας μου
Όσο κι αν πόνεσα
απ'τις αμέτρητες πληγές
που μου προξένησες
Όσο κι αν κλείδωσα τον εαυτό μου
στα επτασφράγιστα κελιά του υποσυνείδητου
Κράτησα!
Ναι, εγώ κράτησα
Αλλά εσύ;
Εσύ έφυγες!
Απλώς άλλαξες γνώμη, είπες
Έτσι απλά


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 30/09/1998

ΛΑΪΚΟ

Δεν θα σε μισήσω όσο κι αν πονώ
γιατί η αγάπη είναι φυλακτό
τις πληγές γιατρεύει και με προστατεύει
μ' ωραίες αναμνήσεις που μένουν στο μυαλό
<----------------------->
Πίστευα πως φτάνει η δικιά μου αγάπη
μα δεν είναι αλήθεια είναι πια γνωστό
Πλήρωσα ακριβά τα δικά μου λάθη
μα όσο κι αν το θέλω δεν είσαι πια εδώ
<----------------------->
Ζήτησα αγάπη μονάχα να μου δώσεις
μα δεν το περίμενα πως θα με προδώσεις
Όταν το κατάλαβα ήταν πια αργά
εσύ είχες φύγει πλέον μακριά
<----------------------->
Τώρα που είμαι μόνος θέλω πια να ζήσω
και όλα τα παλιά πίσω να τα αφήσω
κι ό,τι είχα ζήσει πια να το ξεχάσω
η ζωή με περιμένει πρέπει να προφτάσω


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 11/02/2000

ΚΕΡΑΤΕΑ

Μέσα από το βάσανο της σκέψης
και όχι υπό πίεση ξένων συμφερόντων
-το διάφορο συκοφαντία υποκινούμενη -
αποφασίσαμε και διατάσσουμε
να δημιουργηθεί
χώρος ταφής υγειονομικός.
Όχι όπως παλιά σε χαράδρες
και μέρη απομονωμένα
μα καινούργιος, σύγχρονος, ωραίος.
Ο χώρος βρέθηκε, βέβαια αρχαιολογικός
αλλά ποιος νοιάζεται για τα μνημεία,
προέχει το κοινό συμφέρον.
Οι κάτοικοι αντιδρούν
σθεναρή η αντίσταση,
μα δεν έχουν δίκιο.
Η δικαιοσύνη αποφάνθηκε
εκεί πρέπει να γίνει
και θα γίνει με οποιοδήποτε τίμημα.
Ποιος τρέχει τώρα αλλού
για χάρη μερικών λαθραίων καταπατητών.
Κι αν χαλάσει η ζωή τους;
Αυθαίρετη ήταν, τι ζητάνε,
τόσα χρόνια ατιμώρητοι!
Εμείς δεν μιλήσαμε, τους αφήσαμε
λυπηθήκαμε τους ανέστιους.
Όμως τώρα η Ελλάδα βρωμάει
τα σκουπίδια σωρός.
Το αποφασίσαμε!
Κι αν έχουν πείσμα,
έχει τίμημα:
Το αίμα τους


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 1/04/2011

ΕΛΠΙΔΑ

Προσωρινά είναι στις πλάτες το βάρος,
αν η πραγματικότητα καίει
το χαμόγελο θα 'ρθει,
αργότερα.
Προσωρινά είναι η αγάπη που λείπει
όπως τα χελιδόνια
που θα 'ρθουν την Άνοιξη.
Προσωρινό είναι το δάκρυ
που υγραίνει τα μάτια
και ματώνει τη ψυχή
τα άναστρα και μοναχικά βράδια
Απέθαντη η ελπίδα πάντα θα στέκει δίπλα
στον δημιουργό της όταν απειλείται
από τις προσωπικές του Ερινύες.
Είναι αργοκίνητος ο τροχός μα γυρίζει
Άυλος ο χρόνος όμως υπάρχει και θυμίζει
Μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες
γεννιούνται τα ομορφότερα όνειρα


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 24/03/2011

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Υψηλά ιδανικά, βαρύ φορτίο
σε πλάτες μικρού ανθρώπου.
Χαμηλή η λιανική αξία
Εφιάλτης ο χυδαίος έμπορος,
τη προδοσία κάλεσε,
αιμάτινο δρόμο έδειξε σε ανύποπτες ψυχές.
Χαραγμένο τ' όνομα σε πέτρινα όνειρα,
η αιώνια ανταμοιβή.
Ανάδοχος, η Ιστορία.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 15/03/2011

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Λένε πως ήρθες,
να μου δώσεις να γεμίσω
τον άδειο χώρο που έχω
στα συναισθήματα μου.
Δηλαδή,
το σκοτεινό και μαύρο ιστό
που υφαίνεται παρασιτικά
στον εσωτερικό μου κόσμο.
Και εγώ τους λέω:
Έχετε δίκιο
Χωρίς εκείνη,
Τίποτα δεν υπάρχει,
Εγώ! δεν υπάρχω.
Γιατί απλά δεν μπορώ
δεν θέλω να ξαναγυρίσω
Πίσω σ' αυτό
που ψευδαισθησιακά αποκαλούσα
Ζω!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 13/03/2011

ΑΔΗΣ

Είναι ωραία η ζωή
εδώ πάνω
Για αυτό έχει γεμίσει
με ψυχές,
ο κάτω κόσμος
ο Άδης λύσσαξε
Ζηλεύει!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/05/2000

ΕΡΩΤΗΣΗ

Ποιος το είπε
εκείνο το ωραίο;
"Τι είναι αυτό
που το λένε Αγάπη"
Γιατί δεν με ρώτησε
να του απαντήσω:
Μισή οργιά μίσος
Μισή οργιά συναίσθημα



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/05/2000

ΣΧΟΛΕΙΟ

Μάτια ανέκφραστα: Η αστραπόμορφη αλήθεια
Λυγμός εσώψυχος: το αθόρυβο σημάδι
Σώμα λικνιζόμενο: η αστείρευτη γλώσσα
Η διερεύνηση, σχολείο παντοτινό
Η αναγνώριση, μάθημα ψυχής
Η ζωή, δάσκαλος



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 1/06/2000

ΕΣΥ!ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΓΩ

Κρύψε το δάκρυ που ελεύθερο κυλάει
άφησε τον ασυγκράτητο θυμό, ήρεμο να βγει
δώσε μυστήριο στον διψασμένο έρωτα
Ανεβαίνοντας την σάπια σκάλα του εγωισμού
πέφτοντας θα σπάσεις
σκορπίζοντας παντού, μαυρισμένη ψυχή



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 29/05/2000

ΚΛΕΦΤΗΣ ΨΥΧΩΝ

Αυτός που μάτωσε την αγνότητα των παρθένων
άπλωσε νεκρά δέντρα στο ξέφωτο
έμπηξε μαχαίρια
στο σώμα της άμοιρης γης
Τροβαδούρος πλάνεψε την εύπιστη αυγή
ιππεύοντας τα πύρινα άλογα του ήλιου
συντόμεψε το μονοπάτι
Έκλεψε το ζωοφόρο ροδοκόκκινο
αφήνοντας ροζιασμένα χέρια
και κυρτωμένη πλάτη
Μονάχη τώρα η Ελπίδα, κλαίουσα
περιδιαβαίνει τα κατακαμμένα αλώνια
Μια άσπρη κουκκίδα
στο μαυροπίνακα της ψυχής του


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 7/03/2011

ΓΝΩΣΗ

Θέλω να διδάξω
τη γνώση να μεταδώσω
μια λάβα που κοχλάζει
συσσωρευμένη μέσα μου
και μου ματώνει το μυαλό.
Ψάχνω διέξοδο να βρω
να ηρεμήσω
Μα κάτι δεν πάει καλά
αδιέξοδο το μονοπάτι
ο κόσμος αδιάφορος
με προσπερνάει
Μα γιατί δεν καταλαβαίνει;
το αφήνω!
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον σώσει
Προσπαθώ να μάθω
εγώ τουλάχιστον, σοφότερος να γίνω
μα που είναι ο άνθρωπος
να με διδάξει;
Μοιάζει του Σίσυφου μαρτύριο
σταλμένο απ' τους Θεούς
για να με τιμωρήσουν
Έχω ανάγκη να διδάξω
όμως άνθρωπος να μ' ακούσει δεν υπάρχει
μα πάλι όταν να μάθω προσπαθώ
άφαντος ο σοφός, κρυμμένος στο βουνό του
Απελπισμένος ρωτώ γιατί;
Θεοί!
Τι λάθος κάνω;
Ποια είναι η παγίδα;


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 6/03/2011

ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ

Όμορφα είναι στο σκοτάδι
η σκέψη ανεπηρέαστη ξεφεύγει
ριπές ανεξερεύνητου φωτός
δυναμικά την επεκτείνουν
Διαμελίζουν το πέπλο
της επίπλαστης πραγματικότητας
που το μυαλό παρέχει απλόχερα
καθώς κολυμπάει στο σκοτάδι
Όμως, φοβού τους δαίμονες!
Μύχια κρύβονται στους εφιάλτες
μήτρα το σκοτάδι, τους κυοφορεί
Ευκαιρία βρίσκουν όταν απομακρύνεσαι
χωρίς εφόδια, χωρίς συμμάχους
Ωστόσο χρειάζονται!
Δείχνουν τα όρια
είναι το εμπόδιο
που πρέπει να ξεπεραστεί
Με κυνηγούν οι δαίμονες μου
όπως πάντα κάνουν, ανελέητα.
Με επισκέπτονται διεκδικώντας μερίδιο
Αρπακτικά του φόβου
Συνήθισα, δεν με τρομάζουν πλέον
Είναι εκεί πάντα
Ένα κομμάτι του εαυτού μου


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 22/03/2006

ΜΑΤΑΙΗ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Περπάτησα πολύ
μα μόνο σαν είδα
τις πληγές στα πόδια το κατάλαβα
Απαρνήθηκα τη βροχή
και ας δίψαγα τόσο
για ένα βλέμμα ζεστό,ερωτικό
μα αποκαλυπτικά,τόσο εχθρικό
Έδωσα στον άνεμο
νομίζοντας πως αρκεί
τον εγωισμό μου να τραφεί
εκλιπαρώντας
Χαράμισα τα πάντα
όμως στην λάμψη των ματιών σου
συνάντησα το μάταιο.
Είχε δίκιο ο γέρος σοφός:
Πλαστή ζωή
πλαστοί άνθρωποι
πλαστός και εγώ




ΔΗΜΗΤΡΗΣ 4/03/2011

Ο ΠΟΝΟΣ;ΜΑΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ!

Άφησέ με να βουλιάξω
στο πάτο της αμαρτίας
Άφησέ με να νιώσω το λάθος
της οπισθοδρομικής μου γέννησης
Άφησέ με να περάσω
τις συμπληγάδες πέτρες,
της προσωπικής μου κάθαρσης
Άφησέ με να δω
τις συσπάσεις πόνου του προσώπου σου,
από τις σαϊτιές των λόγων μου
Αν δεν σε κάνω να φωνάξεις
πως θα μάθω αν μιλάς
Αν δεν σε κάνω να πονέσεις
πως θα μάθω αν έχεις αισθήματα
Αν δεν δω τα δάκρυα στα μάτια σου
πως θα μάθω αν μ' αγαπάς
Τι λόγια να πω στο θεό Ύπνο
να με πάρει στην αγκαλιά του
Τι λόγια να πω στον εφιάλτη
για να φύγει μακριά
Τι λόγια να πω στον εαυτό μου
να τον ξανακάνω φίλο
Τι λόγια να πω
σε σένα αγάπη μου
να ξανάρθεις κοντά μου


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/02/1995

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ

Βούρκωσε λοιπόν μικρή μου
Βούρκωσε
Προκάλεσε τα δάκρυα σου
να βγουν στην επιφάνεια
ως χείμαρρος ορμητικός
να παρασύρουν θλίψη και πόνο.
Ίσως ο ήχος των δακρύων σου
σπάσει την σιωπή της ψυχής σου
διαλύοντας το νεφέλωμα της οργής
που με ανοησία περισσή
την έχεις επενδύσει.
Ίσως τότε με δεις
που στέκομαι μπροστά σου
έμπλεος έρωτα
βασανισμένος ανομολόγητα
με το μαρτύριο ανεκπλήρωτης αγάπης.
Γίνε καταλύτης
Σώσε με
Μικρή μου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 23/02/2011