ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΩ ΕΓΩ ΘΑ ΑΝΕΒΩ

Το να ωραιοποιείς τα πράγματα
είναι μια ιδέα
Το να ξεφεύγεις αγνοώντας τα
είναι άλλη μία
Όταν ακολουθείς ιδέες, τις όποιες ιδέες
υψώνεις φράγμα στον ωκεανό της συντριβής,
κλείνεις το δρόμο στις μαύρες σκέψεις
φτιάχνεις ατσάλινο περίβλημα
ασκώντας έλεγχο στα λυπηρά συναισθήματα
Ναι είναι δύσκολο να ελεγχθούν
μα δεν είναι ουτοπία
Τίποτα δεν είναι δώρο
μόχθος πολύς, την σκάλα να ανέβεις
κάθε βήμα κρύβει αποτυχία
μα όσες φορές κι αν πέσω
-καθώς το λάφυρο πολύτιμο-
εγώ θα ανέβω
Βίωσα την όλη διαδικασία
Αυτό έχει σημασία

ΔΗΜΗΤΡΗΣ २०/१०/१९९०

ΜΑΚΡΙΑ

Μακριά πέρασα πολύ καιρό
Μια απόσταση, αναπνοής θαρρείς
μα τόσο μακρινή
Όπως ένα σύννεφο που σκιάζει το μυαλό
μια σταγόνα στο διψασμένο στόμα
Τώρα η ευκαιρία κοντοζυγώνει
νεύμα θα κάνει μια φορά, αστραπιαία
Όπως η αόρατη σφαίρα
που θα λουφάξει στα σπλάχνα
Ένα ερωτικό σκίρτημα
που σ' αφήνει να ελπίζεις
Θα τολμήσεις το ρίσκο;
Άσπρο ή μαύρο;
Καιρός να διαλέξεις!
Ανατολή ή δύση;
Θα αποφασίσεις!
Εγώ ή εσύ;
Ποιος άραγε θα μείνει;
Ίσως κανείς,
ίσως ΕΜΕΙΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 5/6/1991 10/9/2008

ΖΩΗ ΜΟΥ

Δεν χρειάζεται να σε κοιτάξω
για να δω στα μάτια σου πως μ' αγαπάς
Δεν χρειάζεται να αισθανθώ
τα κύματα της σκέψης σου
για να το καταλάβω
Δεν χρειάζεται να να αγγίξω το κορμί σου
για να γνωρίζω
πως καίγεται από επιθυμία
πως συνταράσσεται ολόκληρο
από πόθο
Δεν χρειάζεται γιατί ξέρω
Είναι έμφυτη μέσα μου αυτή η γνώση
τρέφεται από την αγάπη μου
ζει μέσα από αυτό που εγώ νιώθω
Ένας χείμαρρος τρυφερών συναισθημάτων
που μεγαλώνει, γιγαντώνεται καθημερινά
τραντάζει συθέμελα το είναι
του εσωτερικού μου κόσμου
και ανοίγει μια δίοδο στη ψυχή σου
Δεν χρειάζεται να καταλάβω οτιδήποτε
γιατί εσύ είμαι ΕΓΩ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10/9/2008