Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν αγριεμένα
βγες απ΄τα ριζά του δέντρου
ο κεραυνός παραμονεύει.
Καταραμένε ποιητή
Στη καταιγίδα τόλμησε
ηρέμησε ανήσυχες καρδιές,
ίσιωσε λοξόδρομες ματιές,
κρέμασε σε μια ακτίδα φεγγαριού
τα δάκρυα τους να στεγνώσουν.
Μη λιποψυχείς!
Εύθραυστες φιλίες, τζάμια ραγισμένα
κουρέλια που πετάχτηκαν
μια νύχτα κεραυνών.
Καταραμένε κομπορρήμονα
δείξε παρεκτός
πως είσαι ποιητής.
Όχι μια άδεια λέξη
μα γεμάτη με καρδιά
ΔΗΜΗΤΡΗΣ 12/05/2011
