Ύστερα από τόσα πολλά φάουλ
απορώ που δεν έγινε πέναλτι.
Όχι με την ποδοσφαιρική έννοια
και την ανάλογη βραχνάδα, βεβαίως,
αλλά με την έννοια που του δίνει
ο συναισθηματικά επιβαρυμένος άνθρωπος
της διπλανής πόρτας.
Κι αυτό γιατί, αδερφέ μου, θα ρωτήσεις
Θα μπορούσα να απαντήσω,
αλλά δεν το κάνω γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ,
όχι μόνο απάντηση αλλά και ερμηνεία του φαινομένου.
Τότε πόθεν πηγάζει η αρχική σου παράθεση λέξεων
αφού δεν υπάρχει νόημα, θα ξαναρωτήσεις.
Τότε, εγώ, απλά θα γελάσω, ή μάλλον θα καγχάσω,
γιατί το μόνο που έχω ως απάντηση,
τουλάχιστον σ' αυτό, είναι πολύ απλό έως απλοϊκό.
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα μου,
που συνέχεια κοχλάζει βαραίνοντας με,
ζητώντας να εξωτερικευτεί,
απαιτώντας να καταγραφεί,
οικειοθελώς, βεβαίως, από μεριάς μου,
αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει μόνο μια ποινή:
Θάνατος! Όχι βέβαια ο κλασικός, αυτός που ξέρω,
δηλαδή η σιωπή των σκέψεων -αυτό θα ήταν λύτρωση-
αλλά, θάνατος όλων των άλλων σκέψεων και ύπαρξη μόνο αυτής
διαμέσου όλης της φυσικής μου ύπαρξης.
Όχι αδερφέ μου, αυτό δεν είναι θάνατος.
Τότε τι είναι;
Η ΚΟΛΑΣΗ επί της γης,
για πάντα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ 28/02/2020
