CORAL

Δεν είναι το ότι έφυγες
χωρίς λόγο. όπως το φτωχό μου μυαλό
έτσι απλά το σκέφτεται,
χρόνια μετά.
Δεν είναι το ότι ακόμα υπάρχεις
μια φευγαλέα μορφή
που επιβάλλεται στο νου μου,
γεμίζοντας με, ερωτηματικά.
Δεν είναι το ότι οι επόμενες
ικανοποιώντας την ανάγκη μου
γέμισαν την αγκαλιά μου
αφήνοντας την άδεια.
Ούτε είναι το ότι για κάθε ατυχία μου
προσπαθώντας να σε ξορκίσω
σε βαραίνω με το ανάθεμα.
Μα είναι ότι ΕΣΥ
για πάντα με σημάδεψες
και να ζω συνήθισα
με το σημάδι σου
μαύρος επιβήτορας,
αγέρωχος και σκλαβωμένος
στο κοράλ σου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 30/08/2001

ΣΥΓΝΩΜΗ

Νιώθω από την απάντηση
πως αυτό που είπα πλήγωσε,
με αμφισβήτησε,
αποκαθήλωσε την όποια υπεροχή μου.
Η άρνησή σου δεν ωφελεί,
πιο ισχυρή η αίσθηση που έχω.
Τα βάζω με τον εαυτό μου
αλλά τα λόγια που ειπώθηκαν
εντυπώθηκαν.
Το μελάνι ανεξίτηλο, παντοτινό.
Συγνώμη!
Η λέξη φτάνει στην άκρη των χειλιών
ν΄απαλύνει το εύρος της πληγής,
να καταδείξει το αθέλητο.
Μάταια!
Μάσκα πλέον θα σκιάζει
το φωτεινό του προσώπου.
Η αποσιώπηση δείχνει ευγένεια και υπομονή,
μα στη πρώτη τρικυμία
ευκαιριακά θα ανασυρθούν
τα λόγια τα παλιά
αποτελώντας τον επιτύμβιο λίθο
σε ότι κάποτε αποκαλούσαμε
Έρωτα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 15/02/200

ΛΕΙΠΕΙΣ

Λείπεις!
Υπήρξε προδοσία,
μόνο που δεν ξέρω ποιος την έκανε.
Υπήρξε ζωή,
μόνο που δεν ξέρω ποιος την έχασε.
Υπήρξε αγάπη,
μόνο που δεν την διακρίνω πια.
Αχνή, χάθηκε στο παρελθόν
χάθηκε στις προσδοκίες μας
χάθηκε θέλοντας κυνικά να δείξει
πως δεν υπήρξε ποτέ.
Λείπεις!
μόνο που δεν ξέρω αν εγώ είμαι εδώ.
Αγάπησα με πάθος
τον έρωτα που έβλεπα
στα μάτια σου για μένα.
Μίσησα τη ζωή
για τα χρόνια που έχασα
πριν συναντηθούμε.
Απόλαυσα κάθε στιγμή
που έζησα πετώντας
στα ουράνια μαζί σου.
Μα ο χωρισμός με ξάφνιασε
αφήνοντας με μόνο εκεί ψηλά
χωρίς εσένα.
Είχα λησμονήσει να πάρω σχοινί για να κατέβω.
Είχα λησμονήσει να προφυλαχθώ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 22/04/2001

ΛΑΘΟΣ ΣΤΗ ΝΙΟΣΤΗ

Έψαξα για σένα κάποτε

Θέλησα, έτσι,

για δεύτερη φορά να σου μιλήσω

Ξαναβρήκα την ελπίδα και έτρεξα,

πορεύτηκα στα αγκάθια

να χωθώ στην αγκαλιά σου.

Όμως,

ανακάλυψα την αδιαφορία

να σπινθηρίζει στο βλέμμα σου,

την ειρωνεία να κολυμπά

στην λίμνη των ματιών σου.

Ήταν μια λαθεμένη πορεία, μια φαντασίωση.

Το ψέμα που αποκαλύφθηκε

έδειξε το μέγεθος του ονείρου,

που όψιμα διαλύθηκε.

Αυτό που μου έμεινε,

τα αγκάθια του δρόμου μου

η προσδοκία

και μια γεύση γλυφή στη ψυχή μου.

Τουλάχιστον! Πρώτα υπήρχες στα εσώψυχα μου

ήταν κινητήριος δύναμη η προσμονή.

Τελικά, η απομυθοποίηση σου σφάλμα.

Σφάλμα απύθμενο, απογύμνωσε τη φαντασία μου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 20/04/2002

ΕΡΗΜΙΑ

ΕΡΗΜΙΑ
Μπορώ να δώσω
τον ονειροπόλο εαυτό μου
-που τόσο πολεμώ-
βορά στα όρνια της εσώτερης αδυναμίας μου/
Μπορώ να δώσω
την ανυπότακτη φαντασία
βορά στη λογική
που η γέρικη σοφία ανασταίνει
όταν -επιτέλους- η γνήσια αγάπη
σπρώχνει στο γκρεμό των αναμνήσεων
τον Έρωτα, τον μεγάλο αντίζηλό της/
Όμως προς τι;/
Όταν το φτωχό σώμα του Έρωτα
κομματιάζεται στα κοφτερά βράχια της λήθης
αναδύεται, δηλητηριώδης, μα τόσο γλυκιά
-και ω Θεοί, πόσο παγερή-
η μεγίστη των εκδικήσεων/
Αυτή που με τερατώδη ακρίβεια
αποκαλείται
Ερημιά της μοναχικής και ανεκπλήρωτης αγάπης/

ΛΕΞΙΚΛΕΦΤΗΣ 5/01/2007

ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΩ ΕΓΩ ΘΑ ΑΝΕΒΩ

Το να ωραιοποιείς τα πράγματα
είναι μια ιδέα
Το να ξεφεύγεις αγνοώντας τα
είναι άλλη μία
Όταν ακολουθείς ιδέες, τις όποιες ιδέες
υψώνεις φράγμα στον ωκεανό της συντριβής,
κλείνεις το δρόμο στις μαύρες σκέψεις
φτιάχνεις ατσάλινο περίβλημα
ασκώντας έλεγχο στα λυπηρά συναισθήματα
Ναι είναι δύσκολο να ελεγχθούν
μα δεν είναι ουτοπία
Τίποτα δεν είναι δώρο
μόχθος πολύς, την σκάλα να ανέβεις
κάθε βήμα κρύβει αποτυχία
μα όσες φορές κι αν πέσω
-καθώς το λάφυρο πολύτιμο-
εγώ θα ανέβω
Βίωσα την όλη διαδικασία
Αυτό έχει σημασία

ΔΗΜΗΤΡΗΣ २०/१०/१९९०

ΜΑΚΡΙΑ

Μακριά πέρασα πολύ καιρό
Μια απόσταση, αναπνοής θαρρείς
μα τόσο μακρινή
Όπως ένα σύννεφο που σκιάζει το μυαλό
μια σταγόνα στο διψασμένο στόμα
Τώρα η ευκαιρία κοντοζυγώνει
νεύμα θα κάνει μια φορά, αστραπιαία
Όπως η αόρατη σφαίρα
που θα λουφάξει στα σπλάχνα
Ένα ερωτικό σκίρτημα
που σ' αφήνει να ελπίζεις
Θα τολμήσεις το ρίσκο;
Άσπρο ή μαύρο;
Καιρός να διαλέξεις!
Ανατολή ή δύση;
Θα αποφασίσεις!
Εγώ ή εσύ;
Ποιος άραγε θα μείνει;
Ίσως κανείς,
ίσως ΕΜΕΙΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 5/6/1991 10/9/2008

ΖΩΗ ΜΟΥ

Δεν χρειάζεται να σε κοιτάξω
για να δω στα μάτια σου πως μ' αγαπάς
Δεν χρειάζεται να αισθανθώ
τα κύματα της σκέψης σου
για να το καταλάβω
Δεν χρειάζεται να να αγγίξω το κορμί σου
για να γνωρίζω
πως καίγεται από επιθυμία
πως συνταράσσεται ολόκληρο
από πόθο
Δεν χρειάζεται γιατί ξέρω
Είναι έμφυτη μέσα μου αυτή η γνώση
τρέφεται από την αγάπη μου
ζει μέσα από αυτό που εγώ νιώθω
Ένας χείμαρρος τρυφερών συναισθημάτων
που μεγαλώνει, γιγαντώνεται καθημερινά
τραντάζει συθέμελα το είναι
του εσωτερικού μου κόσμου
και ανοίγει μια δίοδο στη ψυχή σου
Δεν χρειάζεται να καταλάβω οτιδήποτε
γιατί εσύ είμαι ΕΓΩ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10/9/2008