ΣΚΕΨΗ ΠΑΡΑΝΟΪΚΆ ΗΛΙΘΙΑ ΑΛΛΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ

       
Ύστερα από τόσα πολλά φάουλ
απορώ που δεν έγινε πέναλτι.
Όχι με την ποδοσφαιρική έννοια 
και την ανάλογη βραχνάδα, βεβαίως,
αλλά με την έννοια που του δίνει
ο συναισθηματικά επιβαρυμένος άνθρωπος
της διπλανής πόρτας.
Κι αυτό γιατί, αδερφέ μου, θα ρωτήσεις 
Θα μπορούσα να απαντήσω,
αλλά δεν το κάνω γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ,
όχι μόνο απάντηση αλλά και ερμηνεία του φαινομένου.
Τότε πόθεν πηγάζει η αρχική σου παράθεση λέξεων
αφού δεν υπάρχει νόημα, θα ξαναρωτήσεις.
Τότε, εγώ, απλά θα γελάσω, ή μάλλον θα καγχάσω,
γιατί το μόνο που έχω ως απάντηση,
τουλάχιστον σ' αυτό, είναι πολύ απλό έως απλοϊκό.
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα μου,
που συνέχεια κοχλάζει βαραίνοντας με,
ζητώντας να εξωτερικευτεί,
απαιτώντας να καταγραφεί,
οικειοθελώς, βεβαίως, από μεριάς μου, 
αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει μόνο μια ποινή:
Θάνατος! Όχι βέβαια ο κλασικός, αυτός που ξέρω,
δηλαδή η σιωπή των σκέψεων -αυτό θα ήταν λύτρωση-
αλλά, θάνατος όλων των άλλων σκέψεων και ύπαρξη μόνο αυτής
διαμέσου όλης της φυσικής μου ύπαρξης.
Όχι αδερφέ μου, αυτό δεν είναι θάνατος.
Τότε τι είναι;
Η ΚΟΛΑΣΗ επί της γης,
για πάντα.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ                                                      28/02/2020

ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Υπάρχουν μέρες που ξυπνούν οι μνήμες, τότε  ο νους ορίζει το χέρι και έτσι, αναπόφευκτα και εμφατικά, εμφανίζεται στο χαρτί η δημιουργία, που κάθε φορά αποκαλείς το  αριστούργημα σου, μέχρι να έρθει το επόμενο.

       Όταν δημιουργείς φωνάζει κάτι μέσα σου, ουρλιάζει θα ήταν η σωστότερη λέξη να περιγράψει αυτό που συντελείται. Ωστόσο ενώ η δημιουργία είναι αυτό που επιζητά ο κάθε δημιουργός, η απογοήτευση της απόρριψης, της μη ευοδωμένης προσπάθειας προς την αναγνώριση υπερισχύει κάθε εσωτερικής φωνής και οδηγεί στην καταπίεση, στον καταπνιγμό της και τελικά στην αποσιώπηση της.

         Όλα αυτά, βέβαια, αντιστρέφονται και λησμονιούνται ευθύς αμέσως και αναλόγως βεβαίως με την ξαφνική και ευδαιμονική αναγνώριση μέσω της επιτυχίας. Και ακριβώς εδώ είναι που υπάρχει αυτή η διαφωνία, ο προβληματισμός, η διαρκής και ανελέητη αντιπαράθεση μεταξύ των δημιουργών.

           Η πλευρά των ορθοδόξων και εκπληκτικά αισιόδοξων, επίμονα προτρέπει στην συνέχιση της δημιουργίας και στην εσωτερική υποβοήθηση της φωνής να συνεχίσει το έργο της. Ο λόγος αυτής της επιμονής είναι, όπως επιτακτικά σημειώνουν, ότι σημασία έχει η καταγραφή της δημιουργίας και ουχί η αναγνώριση της.

           Ελκυστικό βεβαίως, ωστόσο ανατριχιαστικά εγωιστικό και υπερφίαλο. Προϋποθέτει καταρχήν το πραγματικό ταλέντο και την ύπαρξη πραγματικής δεινότητας ως προς τον δημιουργό.

            Πράγμα που είναι βεβαίως και οξυμώρως περίεργο γιατί μπορεί να πιστοποιηθεί μόνο μέσω της αναγνώρισης. Άρα λοιπόν το όλο θέμα  βασίζεται σε μια οξύμωρη υπόθεση που δεν στηρίζεται πουθενά.

               Οπότε εγώ ως ένας παραβάτης της ζωής, και  ως ένας δημιουργός άσημος μεν, αλλά υπέρμετρα εγωιστής και πιστεύων ακραδάντως ότι είναι ο καλύτερος όλων γιατί να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο δίλημμα;

                       Ως ένας παραβάτης της ζωής δεν ακούω κανέναν και κάνω ό,τι θέλω εγώ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10/11/2017

ΑΠΩΛΕΙΑ

Προσπαθώ κάθε φορά
που η μορφή σου εμφανίζεται
-ένα νεφέλωμα του νου, ψευδαίσθηση-
να εξερευνήσω τα αίτια
στα βάθη του μυαλού μου
στα άδυτα της σκέψης μου
και κάθε φορά βρίσκω διαφορετική αλήθεια.
Δυσδιάκριτα τα αίτια
μα πόσο φανερό το αποτέλεσμα!
Έφυγες...
Απώλεια που απλά πληγώνει
Τίποτα άλλο


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 19/11/2013

ΙΣΩΣ

Μ' αγαπάς;
Τόσο όσο σ' αγαπώ κι εγώ;
Ίσως μ΄αγαπάς ακόμα πιο πολύ
Ίσως τολμήσεις να κινήσεις βουνά
για χάρη μου
Ίσως βαλσαμώσεις τη ψυχή μου
με ένα σου μόνο βλέμμα
Ίσως χαμογελάσεις το πρωί
σαν ξυπνήσεις δίπλα μου
Ίσως ακολουθήσεις αγόγγυστα
το δικό μου μονοπάτι
Ίσως μπορέσεις να δεις
αυτά που βλέπω εγώ σε σένα.
Ίσως τα κάνεις όλα αυτά
Αν μ' αγαπάς
Ίσως



ΔΗΜΗΤΡΗΣ     12/5/2013

ΑΓΝΟΣ ΒΛΑΣΤΟΣ

Μόνιμα το χαμόγελο στα χείλη
σε όσους γνωρίζουν σπέρνει πανικό
Δεν είναι τυχαία η μοναχικότητα,
αναίτια η σκληράδα
τα πέτρινα χαρακτηριστικά
Το παγωμένο χέρι
δεν εμφανίστηκε ξαφνικά
Είναι αποτέλεσμα άδικης επίθεσης
σε αγνό βλαστό που σκλήρυνε
και έβγαλε αγκάθια,
ματώνοντας κάθε χέρι
που τολμά να τον αγγίξει
Κι ήταν- θεέ μου-τόσο αγνός!
Όταν είδε το ψέμα και τον εμπαιγμό
δεν το κατάλαβε
παρά μόνο σαν ύψωσαν το ανάστημα τους
-θλιβεροί μες στην ασχήμια τους-
Η φωνή του ακούστηκε πέρα μακριά
Σπαρακτική!
Σαν να βγήκε από μέσα μου
Τώρα μόνιμα το χαμόγελο στα χείλη
σε όσους γνωρίζουν σπέρνει πανικό

ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ελευθεροτυπία έγκυρη και αδέσμευτη
όπως λέει, έτσι ή παρόμοια,
το κάθε λογότυπο
ταγμένη καθημερινά να καταγράφει
γεγονότα και συμβάντα σημαντικά.
Τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνεται
ημέρα με την ημέρα
εκείνη η πρωινή συνάθροιση των συντακτών.
Πολλοί οι αναγνώστες
λάθρα μερικοί αλλά αναγνώστες.
Γνώμες διαμορφωμένες
γνώμες της πρώτης σελίδας,
έξη καθημερινή και δημοφιλής η ανάγνωση της.
Δικαίωση η ενημέρωση για σκεπτόμενα πνεύματα
απαραίτητη ψευδαίσθηση για τους παλιούς
που θριαμβεύει ξορκίζοντας γύψινες εποχές.
Παραφωνία μοναδική, εκείνοι οι άνοοι
-νεαροί ανεγκέφαλοι, όπως τους αποκαλούν-
με απίθανα συνθήματα
που στις μικρές τους παρέες
συνέχεια λένε:
Κατανοητή αυτού του τύπου η ενημέρωση
αλλά όχι αποδεκτή!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Όταν κάποτε,
βγαίνοντας από την παράξενη λήθη,
με αναζητήσεις
εγώ θα είμαι μακριά.
Όταν κάποτε,
νικήσεις το θηρίο που σε διαφεντεύει
ζητώντας την ευωδιά του κορμιού μου
θα ανακαλύψεις
τα λουλούδια νεκρά.
Και εγώ που τώρα σε θέλω
συναντώ την άρνηση.
Όμως διακρίνω την ανάγκη
μέσα από κεκαλυμμένες κινήσεις,
που απεγνωσμένα
προσπαθείς να κρύψεις.
Τι κρίμα!
Τι πόνος Θεέ μου.
Δεν μπορώ!
Δεν μπορώ να περιμένω
να αποκαλυφθείς.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ    14/10/2012