Υπάρχουν μέρες που ξυπνούν οι μνήμες, τότε ο νους ορίζει το χέρι και έτσι, αναπόφευκτα και εμφατικά, εμφανίζεται στο χαρτί η δημιουργία, που κάθε φορά αποκαλείς το αριστούργημα σου, μέχρι να έρθει το επόμενο.
Όταν δημιουργείς φωνάζει κάτι μέσα σου, ουρλιάζει θα ήταν η σωστότερη λέξη να περιγράψει αυτό που συντελείται. Ωστόσο ενώ η δημιουργία είναι αυτό που επιζητά ο κάθε δημιουργός, η απογοήτευση της απόρριψης, της μη ευοδωμένης προσπάθειας προς την αναγνώριση υπερισχύει κάθε εσωτερικής φωνής και οδηγεί στην καταπίεση, στον καταπνιγμό της και τελικά στην αποσιώπηση της.
Όλα αυτά, βέβαια, αντιστρέφονται και λησμονιούνται ευθύς αμέσως και αναλόγως βεβαίως με την ξαφνική και ευδαιμονική αναγνώριση μέσω της επιτυχίας. Και ακριβώς εδώ είναι που υπάρχει αυτή η διαφωνία, ο προβληματισμός, η διαρκής και ανελέητη αντιπαράθεση μεταξύ των δημιουργών.
Η πλευρά των ορθοδόξων και εκπληκτικά αισιόδοξων, επίμονα προτρέπει στην συνέχιση της δημιουργίας και στην εσωτερική υποβοήθηση της φωνής να συνεχίσει το έργο της. Ο λόγος αυτής της επιμονής είναι, όπως επιτακτικά σημειώνουν, ότι σημασία έχει η καταγραφή της δημιουργίας και ουχί η αναγνώριση της.
Ελκυστικό βεβαίως, ωστόσο ανατριχιαστικά εγωιστικό και υπερφίαλο. Προϋποθέτει καταρχήν το πραγματικό ταλέντο και την ύπαρξη πραγματικής δεινότητας ως προς τον δημιουργό.
Πράγμα που είναι βεβαίως και οξυμώρως περίεργο γιατί μπορεί να πιστοποιηθεί μόνο μέσω της αναγνώρισης. Άρα λοιπόν το όλο θέμα βασίζεται σε μια οξύμωρη υπόθεση που δεν στηρίζεται πουθενά.
Οπότε εγώ ως ένας παραβάτης της ζωής, και ως ένας δημιουργός άσημος μεν, αλλά υπέρμετρα εγωιστής και πιστεύων ακραδάντως ότι είναι ο καλύτερος όλων γιατί να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο δίλημμα;
Ως ένας παραβάτης της ζωής δεν ακούω κανέναν και κάνω ό,τι θέλω εγώ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10/11/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου