ΕΛΠΙΔΑ

Προσωρινά είναι στις πλάτες το βάρος,
αν η πραγματικότητα καίει
το χαμόγελο θα 'ρθει,
αργότερα.
Προσωρινά είναι η αγάπη που λείπει
όπως τα χελιδόνια
που θα 'ρθουν την Άνοιξη.
Προσωρινό είναι το δάκρυ
που υγραίνει τα μάτια
και ματώνει τη ψυχή
τα άναστρα και μοναχικά βράδια
Απέθαντη η ελπίδα πάντα θα στέκει δίπλα
στον δημιουργό της όταν απειλείται
από τις προσωπικές του Ερινύες.
Είναι αργοκίνητος ο τροχός μα γυρίζει
Άυλος ο χρόνος όμως υπάρχει και θυμίζει
Μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες
γεννιούνται τα ομορφότερα όνειρα


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 24/03/2011

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Υψηλά ιδανικά, βαρύ φορτίο
σε πλάτες μικρού ανθρώπου.
Χαμηλή η λιανική αξία
Εφιάλτης ο χυδαίος έμπορος,
τη προδοσία κάλεσε,
αιμάτινο δρόμο έδειξε σε ανύποπτες ψυχές.
Χαραγμένο τ' όνομα σε πέτρινα όνειρα,
η αιώνια ανταμοιβή.
Ανάδοχος, η Ιστορία.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 15/03/2011

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Λένε πως ήρθες,
να μου δώσεις να γεμίσω
τον άδειο χώρο που έχω
στα συναισθήματα μου.
Δηλαδή,
το σκοτεινό και μαύρο ιστό
που υφαίνεται παρασιτικά
στον εσωτερικό μου κόσμο.
Και εγώ τους λέω:
Έχετε δίκιο
Χωρίς εκείνη,
Τίποτα δεν υπάρχει,
Εγώ! δεν υπάρχω.
Γιατί απλά δεν μπορώ
δεν θέλω να ξαναγυρίσω
Πίσω σ' αυτό
που ψευδαισθησιακά αποκαλούσα
Ζω!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 13/03/2011

ΑΔΗΣ

Είναι ωραία η ζωή
εδώ πάνω
Για αυτό έχει γεμίσει
με ψυχές,
ο κάτω κόσμος
ο Άδης λύσσαξε
Ζηλεύει!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/05/2000

ΕΡΩΤΗΣΗ

Ποιος το είπε
εκείνο το ωραίο;
"Τι είναι αυτό
που το λένε Αγάπη"
Γιατί δεν με ρώτησε
να του απαντήσω:
Μισή οργιά μίσος
Μισή οργιά συναίσθημα



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/05/2000

ΣΧΟΛΕΙΟ

Μάτια ανέκφραστα: Η αστραπόμορφη αλήθεια
Λυγμός εσώψυχος: το αθόρυβο σημάδι
Σώμα λικνιζόμενο: η αστείρευτη γλώσσα
Η διερεύνηση, σχολείο παντοτινό
Η αναγνώριση, μάθημα ψυχής
Η ζωή, δάσκαλος



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 1/06/2000

ΕΣΥ!ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΓΩ

Κρύψε το δάκρυ που ελεύθερο κυλάει
άφησε τον ασυγκράτητο θυμό, ήρεμο να βγει
δώσε μυστήριο στον διψασμένο έρωτα
Ανεβαίνοντας την σάπια σκάλα του εγωισμού
πέφτοντας θα σπάσεις
σκορπίζοντας παντού, μαυρισμένη ψυχή



ΔΗΜΗΤΡΗΣ 29/05/2000

ΚΛΕΦΤΗΣ ΨΥΧΩΝ

Αυτός που μάτωσε την αγνότητα των παρθένων
άπλωσε νεκρά δέντρα στο ξέφωτο
έμπηξε μαχαίρια
στο σώμα της άμοιρης γης
Τροβαδούρος πλάνεψε την εύπιστη αυγή
ιππεύοντας τα πύρινα άλογα του ήλιου
συντόμεψε το μονοπάτι
Έκλεψε το ζωοφόρο ροδοκόκκινο
αφήνοντας ροζιασμένα χέρια
και κυρτωμένη πλάτη
Μονάχη τώρα η Ελπίδα, κλαίουσα
περιδιαβαίνει τα κατακαμμένα αλώνια
Μια άσπρη κουκκίδα
στο μαυροπίνακα της ψυχής του


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 7/03/2011

ΓΝΩΣΗ

Θέλω να διδάξω
τη γνώση να μεταδώσω
μια λάβα που κοχλάζει
συσσωρευμένη μέσα μου
και μου ματώνει το μυαλό.
Ψάχνω διέξοδο να βρω
να ηρεμήσω
Μα κάτι δεν πάει καλά
αδιέξοδο το μονοπάτι
ο κόσμος αδιάφορος
με προσπερνάει
Μα γιατί δεν καταλαβαίνει;
το αφήνω!
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον σώσει
Προσπαθώ να μάθω
εγώ τουλάχιστον, σοφότερος να γίνω
μα που είναι ο άνθρωπος
να με διδάξει;
Μοιάζει του Σίσυφου μαρτύριο
σταλμένο απ' τους Θεούς
για να με τιμωρήσουν
Έχω ανάγκη να διδάξω
όμως άνθρωπος να μ' ακούσει δεν υπάρχει
μα πάλι όταν να μάθω προσπαθώ
άφαντος ο σοφός, κρυμμένος στο βουνό του
Απελπισμένος ρωτώ γιατί;
Θεοί!
Τι λάθος κάνω;
Ποια είναι η παγίδα;


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 6/03/2011

ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ

Όμορφα είναι στο σκοτάδι
η σκέψη ανεπηρέαστη ξεφεύγει
ριπές ανεξερεύνητου φωτός
δυναμικά την επεκτείνουν
Διαμελίζουν το πέπλο
της επίπλαστης πραγματικότητας
που το μυαλό παρέχει απλόχερα
καθώς κολυμπάει στο σκοτάδι
Όμως, φοβού τους δαίμονες!
Μύχια κρύβονται στους εφιάλτες
μήτρα το σκοτάδι, τους κυοφορεί
Ευκαιρία βρίσκουν όταν απομακρύνεσαι
χωρίς εφόδια, χωρίς συμμάχους
Ωστόσο χρειάζονται!
Δείχνουν τα όρια
είναι το εμπόδιο
που πρέπει να ξεπεραστεί
Με κυνηγούν οι δαίμονες μου
όπως πάντα κάνουν, ανελέητα.
Με επισκέπτονται διεκδικώντας μερίδιο
Αρπακτικά του φόβου
Συνήθισα, δεν με τρομάζουν πλέον
Είναι εκεί πάντα
Ένα κομμάτι του εαυτού μου


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 22/03/2006

ΜΑΤΑΙΗ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Περπάτησα πολύ
μα μόνο σαν είδα
τις πληγές στα πόδια το κατάλαβα
Απαρνήθηκα τη βροχή
και ας δίψαγα τόσο
για ένα βλέμμα ζεστό,ερωτικό
μα αποκαλυπτικά,τόσο εχθρικό
Έδωσα στον άνεμο
νομίζοντας πως αρκεί
τον εγωισμό μου να τραφεί
εκλιπαρώντας
Χαράμισα τα πάντα
όμως στην λάμψη των ματιών σου
συνάντησα το μάταιο.
Είχε δίκιο ο γέρος σοφός:
Πλαστή ζωή
πλαστοί άνθρωποι
πλαστός και εγώ




ΔΗΜΗΤΡΗΣ 4/03/2011

Ο ΠΟΝΟΣ;ΜΑΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ!

Άφησέ με να βουλιάξω
στο πάτο της αμαρτίας
Άφησέ με να νιώσω το λάθος
της οπισθοδρομικής μου γέννησης
Άφησέ με να περάσω
τις συμπληγάδες πέτρες,
της προσωπικής μου κάθαρσης
Άφησέ με να δω
τις συσπάσεις πόνου του προσώπου σου,
από τις σαϊτιές των λόγων μου
Αν δεν σε κάνω να φωνάξεις
πως θα μάθω αν μιλάς
Αν δεν σε κάνω να πονέσεις
πως θα μάθω αν έχεις αισθήματα
Αν δεν δω τα δάκρυα στα μάτια σου
πως θα μάθω αν μ' αγαπάς
Τι λόγια να πω στο θεό Ύπνο
να με πάρει στην αγκαλιά του
Τι λόγια να πω στον εφιάλτη
για να φύγει μακριά
Τι λόγια να πω στον εαυτό μου
να τον ξανακάνω φίλο
Τι λόγια να πω
σε σένα αγάπη μου
να ξανάρθεις κοντά μου


ΔΗΜΗΤΡΗΣ 27/02/1995